Hier komt de storm...
Door: Baldi
10 Januari 2015 | Australië, Dundowran Beach
Dag allemaal,
Inmiddels hebben we de grote boze stad ingeruild voor een klein dorpje bij het strand, vlakbij Hervey Bay. Dat is dé walvislocatie bij uitstek, maar helaas zijn de walvissen al weer foetsie. Er is dus niet zo veel te beleven, tenzij je per boot de oversteek naar Fraser Island maakt. De trip is nogal prijzig, dus wij hebben besloten morgen een wat aantrekkelijker geprijsde boottrip om het eiland heen te maken :-) We logeren bij een vriendin van Raldi – Peggy – en haar vriend Steve. Dat komt mooi uit, want op dit moment is zich een cyclone aan het ontwikkelen voor de kust ter hoogte van Cairns. Het is nog niet helemaal zeker of de cyclone inderdaad snel naar Cairns komt, maar als dat wel gebeurt ben ik blij dat we comfortabel een stukje zuidelijker logeren... We zullen zien.
Opweg hiernaartoe zijn we inderdaad via leuke weggetjes gereden en hebben onderweg nog wat interessante dingen gezien ook! Op de dag van vertrek heeft Ryan (de broer van een huisgenote van Phil die toevallig ook nog chefkok is) een lekker ontbijtje voor ons gebakken en Phil heeft ons nog wat interessante plekken aangewezen voordat hij weer naar bed ging na zijn nachtdienst bij het casino. Met goedgevulde buikjes zijn we via de Blue Mountains richting Dubbo vertrokken. We wilden graag de dierentuin in Dubbo zien, aangezien dat het enige is waar Dubbo om bekend staat. De Blue Mountains bleken ongelofelijk druk. Half Sydney gebruikt het blijkbaar als achtertuin en het is midden in de zomervakantie. We zijn dus snel doorgereden en vonden aan de andere kant van de heuvels een mooie bushcamping in het bos. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken om mooi op tijd in de dierentuin te zijn. Vol verwachting liepen we naar de ingang. Tien seconden later stonden we weer buiten. De toegangsprijs was dusdanig hoog dat ik absoluut geen interesse meer had in de ‘gratis tweede dag’... Alleen al $90,- uitgeven om wat standaard dierentuindiertjes te zien, nee. We besloten om eens in Dubbo zelf te gaan kijken. Het bleek best een aardig stadje, maar er was weinig te doen. Snel door richting de leuke weggetjes!
Die kwamen de volgende dag, in het Barrington Tops NP. Prachtige smalle kronkelweggetjes door de heuvels de berg op en vervolgens... werd de motor erg warm. We besloten te stoppen, de motor even af te laten koelen en vervolgens eens te kijken hoe het met de vloeistof in de radiateur ging. Dat was niet zo’n goed plan. Toen ik het kapje van de radiateur een slagje draaide zei hij netjes ‘pssssssjjjjj...’. Mooi, de druk eraf, niets aan het handje, dop eraf! Dat blijkt prima te werken bij een oude mini, maar niet bij een ietwat modernere 4WD. Een kokend hete groene fontein was het gevolg. Gelukkig konden zowel Raldi als ik op tijd wegspringen. Een beetje jammer allemaal. Na wat bruikbare tips van voorbijgangers hebben we de auto weer prima aan de praat weten te krijgen en konden we onze reis vervolgen. De rest van het park bestond uit een flink regenwoud en vervolgens nog meer kronkelweggetjes door schitterende heuvels.
De tocht ging verder via het leuke dorpje Armidale naar Tenterfield. Vlakbij Tenterfield ligt Bald Rock NP, volgens Peggy een absolute aanrader. Op weg daarheen zag Raldi een bordje voor een cellar door, dus ik werd gedwongen om te keren en te parkeren bij een huis met een mooie veranda en uitzicht over heuvels met wijnranken. Een oudere man kwam aanlopen en liet ons binnen. Hij wist ons te vertellen dat ze eigenlijk gesloten waren, maar dat hij ons aan hoorde komen en ons graag wat wijn liet proeven. De oude man bleek Perry Condrick te zijn, de enige echte 2015 Tenterfield Legend... Een ex-militair, lokale held en toevallig ook nog wijnboer. Twee uur en een heel gezellig gesprek later stonden we weer buiten, met een flinke tas vol lekkere wijn ;-) Het was inmiddels al aardig donker aan het worden en er was flink wat regen op komst, dus we besloten de eerste en beste bushcamping te bezoeken. Die lag ergens verstopt in een flink stuk bos... Terwijl wij in de tent wat hapjes genoten werden we gezelschap gehouden door een leuk rupsje op het tentzeil. Raldi wist me echter te vertellen dat dat geen rupsje was... Al snel waren er meerdere OB’s aanwezig, allemaal aan mijn kant van de tent... Ik ontdekte dat ze een aardig eindje kunnen vliegen als je met je vingers tegen zo’n beestje aan knipt. Leuk gezelschap!
De volgende dag stond Bald Rock op het programma, maar beklimmen ging niet lukken. De steen was nat van de regen en onze wandelschoenen waren nog steeds modderschuiten na ons avontuur met de auto in de blubber. De rock zag er desondanks erg indrukwekkend uit. Op de terugweg naar de parkeerplaats ging ik op iets slijmerigs staan. Nader onderzoek door Raldi wees uit dat dat slijmerige object een half volgezogen OB bleek te zijn, groter dan die dingen op de tent en met een tropisch gelig streepje. Mijn teen bloedde. Al snel ontdekte ik dat ook mijn andere voet zo’n beest bevatte, tussen mijn tenen weggestopt en lekker aan het sabbelen. AARGH! De wraak van de bloedzuigers was bloederig.
We reden verder naar Ipswitch, een voorstadje van Brisbane waar je kon camperen op de Showgrounds. Dat was mooi, want dat betekende dat we niet met de auto de stad in hoefden en in Ipswitch op loopafstand van het station konden slapen. Na een zoektocht naar het station (Australiers zijn waardeloos met bewegwijzering) bleek dat de trein akelig duur was in vergelijking met de andere grote steden. We wilden toch wel graag naar Brisbane, dus toch een kaartje gekocht. De trein was antiek en spuuglelijk. Na een ruime 50 minuten kwamen we aan op het centraal station van Brisbane, ook geen aanrader. Net als Brisbane zelf eigenlijk. Ze hebben een erg fraaie shopping street, maar dat is ook eigenlijk alles. De min of meer beroemde rivier is maar lelijk, net als de brug eroverheen. Gelukkig bleken ze een Duits biercafé te hebben. We hebben ons prima vermaakt :-)
De weg van Ipswitch naar Hervey Bay en Dundowran Beach was langer dan verwacht, maar onze binnendoorweg was ongelofelijk mooi. Een prachtige weg door het regenwoud, heerlijk rijden! Jammergenoeg werd het landschap al snel saaier en verdwaalden we ook nog (Australiers en bewegwijzering...). We waren dus erg blij toen we uiteindelijk aankwamen bij Peggy en Steve (en hun twee schatjes van honden), die ons opwachtten met een lekker koud biertje!
Het is nu dus even afwachten of en zo ja hoe de cyclone zich gaat ontwikkelen en dan op naar Cairns. Auto verkopen, duiken/snorkelen op het Great Barrier Reef, nog even fijn relaxen en dan maar weer eens op huis aan :-)
Inmiddels hebben we de grote boze stad ingeruild voor een klein dorpje bij het strand, vlakbij Hervey Bay. Dat is dé walvislocatie bij uitstek, maar helaas zijn de walvissen al weer foetsie. Er is dus niet zo veel te beleven, tenzij je per boot de oversteek naar Fraser Island maakt. De trip is nogal prijzig, dus wij hebben besloten morgen een wat aantrekkelijker geprijsde boottrip om het eiland heen te maken :-) We logeren bij een vriendin van Raldi – Peggy – en haar vriend Steve. Dat komt mooi uit, want op dit moment is zich een cyclone aan het ontwikkelen voor de kust ter hoogte van Cairns. Het is nog niet helemaal zeker of de cyclone inderdaad snel naar Cairns komt, maar als dat wel gebeurt ben ik blij dat we comfortabel een stukje zuidelijker logeren... We zullen zien.
Opweg hiernaartoe zijn we inderdaad via leuke weggetjes gereden en hebben onderweg nog wat interessante dingen gezien ook! Op de dag van vertrek heeft Ryan (de broer van een huisgenote van Phil die toevallig ook nog chefkok is) een lekker ontbijtje voor ons gebakken en Phil heeft ons nog wat interessante plekken aangewezen voordat hij weer naar bed ging na zijn nachtdienst bij het casino. Met goedgevulde buikjes zijn we via de Blue Mountains richting Dubbo vertrokken. We wilden graag de dierentuin in Dubbo zien, aangezien dat het enige is waar Dubbo om bekend staat. De Blue Mountains bleken ongelofelijk druk. Half Sydney gebruikt het blijkbaar als achtertuin en het is midden in de zomervakantie. We zijn dus snel doorgereden en vonden aan de andere kant van de heuvels een mooie bushcamping in het bos. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken om mooi op tijd in de dierentuin te zijn. Vol verwachting liepen we naar de ingang. Tien seconden later stonden we weer buiten. De toegangsprijs was dusdanig hoog dat ik absoluut geen interesse meer had in de ‘gratis tweede dag’... Alleen al $90,- uitgeven om wat standaard dierentuindiertjes te zien, nee. We besloten om eens in Dubbo zelf te gaan kijken. Het bleek best een aardig stadje, maar er was weinig te doen. Snel door richting de leuke weggetjes!
Die kwamen de volgende dag, in het Barrington Tops NP. Prachtige smalle kronkelweggetjes door de heuvels de berg op en vervolgens... werd de motor erg warm. We besloten te stoppen, de motor even af te laten koelen en vervolgens eens te kijken hoe het met de vloeistof in de radiateur ging. Dat was niet zo’n goed plan. Toen ik het kapje van de radiateur een slagje draaide zei hij netjes ‘pssssssjjjjj...’. Mooi, de druk eraf, niets aan het handje, dop eraf! Dat blijkt prima te werken bij een oude mini, maar niet bij een ietwat modernere 4WD. Een kokend hete groene fontein was het gevolg. Gelukkig konden zowel Raldi als ik op tijd wegspringen. Een beetje jammer allemaal. Na wat bruikbare tips van voorbijgangers hebben we de auto weer prima aan de praat weten te krijgen en konden we onze reis vervolgen. De rest van het park bestond uit een flink regenwoud en vervolgens nog meer kronkelweggetjes door schitterende heuvels.
De tocht ging verder via het leuke dorpje Armidale naar Tenterfield. Vlakbij Tenterfield ligt Bald Rock NP, volgens Peggy een absolute aanrader. Op weg daarheen zag Raldi een bordje voor een cellar door, dus ik werd gedwongen om te keren en te parkeren bij een huis met een mooie veranda en uitzicht over heuvels met wijnranken. Een oudere man kwam aanlopen en liet ons binnen. Hij wist ons te vertellen dat ze eigenlijk gesloten waren, maar dat hij ons aan hoorde komen en ons graag wat wijn liet proeven. De oude man bleek Perry Condrick te zijn, de enige echte 2015 Tenterfield Legend... Een ex-militair, lokale held en toevallig ook nog wijnboer. Twee uur en een heel gezellig gesprek later stonden we weer buiten, met een flinke tas vol lekkere wijn ;-) Het was inmiddels al aardig donker aan het worden en er was flink wat regen op komst, dus we besloten de eerste en beste bushcamping te bezoeken. Die lag ergens verstopt in een flink stuk bos... Terwijl wij in de tent wat hapjes genoten werden we gezelschap gehouden door een leuk rupsje op het tentzeil. Raldi wist me echter te vertellen dat dat geen rupsje was... Al snel waren er meerdere OB’s aanwezig, allemaal aan mijn kant van de tent... Ik ontdekte dat ze een aardig eindje kunnen vliegen als je met je vingers tegen zo’n beestje aan knipt. Leuk gezelschap!
De volgende dag stond Bald Rock op het programma, maar beklimmen ging niet lukken. De steen was nat van de regen en onze wandelschoenen waren nog steeds modderschuiten na ons avontuur met de auto in de blubber. De rock zag er desondanks erg indrukwekkend uit. Op de terugweg naar de parkeerplaats ging ik op iets slijmerigs staan. Nader onderzoek door Raldi wees uit dat dat slijmerige object een half volgezogen OB bleek te zijn, groter dan die dingen op de tent en met een tropisch gelig streepje. Mijn teen bloedde. Al snel ontdekte ik dat ook mijn andere voet zo’n beest bevatte, tussen mijn tenen weggestopt en lekker aan het sabbelen. AARGH! De wraak van de bloedzuigers was bloederig.
We reden verder naar Ipswitch, een voorstadje van Brisbane waar je kon camperen op de Showgrounds. Dat was mooi, want dat betekende dat we niet met de auto de stad in hoefden en in Ipswitch op loopafstand van het station konden slapen. Na een zoektocht naar het station (Australiers zijn waardeloos met bewegwijzering) bleek dat de trein akelig duur was in vergelijking met de andere grote steden. We wilden toch wel graag naar Brisbane, dus toch een kaartje gekocht. De trein was antiek en spuuglelijk. Na een ruime 50 minuten kwamen we aan op het centraal station van Brisbane, ook geen aanrader. Net als Brisbane zelf eigenlijk. Ze hebben een erg fraaie shopping street, maar dat is ook eigenlijk alles. De min of meer beroemde rivier is maar lelijk, net als de brug eroverheen. Gelukkig bleken ze een Duits biercafé te hebben. We hebben ons prima vermaakt :-)
De weg van Ipswitch naar Hervey Bay en Dundowran Beach was langer dan verwacht, maar onze binnendoorweg was ongelofelijk mooi. Een prachtige weg door het regenwoud, heerlijk rijden! Jammergenoeg werd het landschap al snel saaier en verdwaalden we ook nog (Australiers en bewegwijzering...). We waren dus erg blij toen we uiteindelijk aankwamen bij Peggy en Steve (en hun twee schatjes van honden), die ons opwachtten met een lekker koud biertje!
Het is nu dus even afwachten of en zo ja hoe de cyclone zich gaat ontwikkelen en dan op naar Cairns. Auto verkopen, duiken/snorkelen op het Great Barrier Reef, nog even fijn relaxen en dan maar weer eens op huis aan :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
