Grand Desert

G’day all!

We zijn weer in een soort van bewoonde wereld en hebben even tijd om te internetten – Uluru schijnt toch het mooist te zijn bij zonsondergang - dus hier is de volgende blog ;-)

De Noordelijke weg door Kakadu was vooral heel saai. Bomen aan beide kanten, weinig te zien. Gelukkig werd dat beter in het Noordelijkste puntje, richting Ubirr en de crossing door (!) de Crocodile River richting Arnhemland. Helaas moest je voor die laatste weg een permit hebben, dus ik hou het wel bij de trein naar Arnhem. Op de oever van de rivier lag een hele flinke salty lekker te dutten in het zonnetje. Jeeh! In Ubirr hebben we een wandeling gemaakt langs wat Aboriginal muurschilderingen en op de rotsen, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over Kakadu. Het kon mij echter weinig boeien, aangezien ik erg druk was met het proberen te vermoorden van de vele vliegen die mij erg aantrekkelijk vonden. (memo aan mezelf: NIET meer naar het Noorden, want het is er warm, benauwd en het stikt van de vliegen en de muggen!) We hebben ons tentje opgezet op de Merl campground, vlakbij de crossing. Zodra het begon te schemeren zijn we daar naartoe gereden en inmiddels lagen er al 4 salties op de oever. Langs de weg, midden in de rivier zat een stoere reiger nog steeds te vissen. Af en toe reed er een auto door de rivier van of naar Arnhemland en ging de reiger met grote tegenzin een stukje aan de kant. Plotseling wist Raldi te melden dat er vlak bij ons een enorme salty in de rivier dobberde. Wow, wat een monster! Hij vond ons blijkbaar net zo interessant als wij hem, want hij bleef ons goed in de gaten te houden. Het werd steeds donkerder en Raldi bleef salties vinden, uiteindelijk hebben we er 9 gespot. De vetzak die ons in de gaten hield werd hongerig en na korte tijd wist hij een flinke vis te vangen. Spectaculair gezicht, maar al snel zagen we weinig meer door de duisternis. Enkel het geluid van muggen en vliegen bleef...

De volgende dag zijn we via het dorpje naar de Dunlom Falls gereden. Eerst een heel eind over de Zuidelijke weg (booo-riiiing) en vervolgens over een best wel gave dirtroad. Nog bijna een ‘mini’ gedaan, gelukkig maakten we dit keer geen pirouette en kwamen we slechts half in de berm tot stilstand. (memo aan mezelf: over zandweggetjes met zacht los zand moet jeblijkbaar niet proberen de 100 aan te tikken in bochtjes.) De Fall bleek een beetje droog, op een lullig stroompje na stroomde er weinig. Na een korte klim de rotswand op bleken de plungepools wel vol met water te staan, dus het werd tijd voor een frisse duik! We waren de enige aanwezigen en hadden dus alle tijd om rustig van het spectaculaire uitzicht te genieten. Totdat er ineens een glad koppie met een gespleten tong boven de waterval verscheen en ons aanstaarde... Wow, wat is dat, een slang?! O nee, wacht, het heeft pootjes en oogleden... Een goanna! En geen bange, want hij kwam dichterbij en nam een duik, op jacht naar vis in hetzelfde poeltje waar wij inlagen! Ik heb hem Bueno genoemd. Na een paar uurtjes dook er een ander stel op en was het tijd om te gaan. (memo aan mezelf: koop geen thongs meer in Nederland, want die gaan allemaal stuk precies als je aan een rotsige hete afdaling bezig bent.)

Via het oude mijnwerkersstadje Pine Creek, waar we aan de gezellige bar van de Lazy Lizard aten en bier dronken terwijl een flinke thunderstorm onze tent probeerde weg te blazen en onze was niet erg veel droger maakte reden we zuidwaarts. We hebben een korte stop gemaakt bij de Warloch Rest Area in de hoop Warloch de kat blij te maken met wat kattenvoer, maar helaas was hij nergens te bekennen. Het landschap werd steeds kaler en woestijnachtiger, en daarmee interessanter. Die dag sliepen we bij ‘The Pebbles’, een verzameling stenen in de woestijn. De zeer langzaam rijdende slingerende auto bleek van twee Duitsers, Michael (Schumacher?) en Sebastian (Vettel?) uit Bayern. Voor Duitsers waren ze nog best gezellig.

De volgende dag was een lange dag in de auto, via Aerion roadhouse (stom!) en Gemtree roadhouse (leuk!) ver de East McDonnell range in, via een lange dirtroad. Vanaf Gemtree hebben we de rest van de dag niemand meer gezien. Toen het donker werd hebben we ons tentje opgezet op een heuvel en zijn gaan barbecuen. Na een nachtje slaap onder een zeer wijdse sterrenhemel zijn we via een oude mijn (waar mijn andere Nederlandse thongs kapot gingen en ik op pijnlijke wijze kennis heb gemaakt met een stekelig bodemplantje die daar overal groeit) met grot met vleermuizen naar Ruby’s Gap gegaan. Volgens de Lonely Planet een ruig park met prachtige gorge, die absoluut de lastige ruige lange 4WD trip waard is. Dat laatste gedeelte klopte en toen we eindelijk bij het park waren bleek dat we daar nog een uur over droge rivierbeddingen, door zacht zand en over nare stenen moesten rijden. Op een gegeven moment kwamen we een dusdanig flinke steen tegen dat onze geweldige Challenger het een iets te grote challenge vond. Na een korte wandeling kwamen we bij een bordje die ons wist te melden dat het nog 3 km wandelen was naar de Gorge. Op dat moment kon ik dat even niet handelen. Eerst 3 uur over een ruige 4WD route rijden, bijna je auto stuk rijden op een steen nadat je hem als bij een wonder heel door alle rivierbeddingen en over alle andere stenen hebt weten te sturen en dan ook nog op het heetst van de dag (rond die tijd een graad of 40, later die middag zo’n 45 C) 6 km midden door de woestijn moeten lopen om bij een gorge te komen. Uiteindelijk heeft Raldi me over weten te halen en zijn we zowaar levend bij de gorge gekomen. Niet onaardig en lekker koel, maar zeker de moeite niet waard. We zijn ook weer levend teruggekomen (ik begon me wel beroerd te voelen van de heatstroke) en hebben de auto weer heel bij de Ross River Resort gekregen. Daar bedachten we een lekkere maaltijd te bestellen, maar we bleken de enige gasten die dat wilden en werden uitgenodigd voor de barbecue die het personeel met wat vrienden wilden houden. Supergezellig, lekker eten, veel lekkere wijn en goed gezelschap van wat vrolijke bejaarde vriendjes uit Adelaide.

Alice Springs is best een leuk stadje midden in de woestijn. Het reptielencentrum was interessant en het was erg leuk om eens een slang om je nek te hebben en een bearded dragon op je schouder. Net alsof ik mijn spiegelbeeld zag ;-) Verder lekker cultureel wat musea bezocht en ontdekt dat ze in Australie ook vrouwen-in-de-overgang-creabea-clubjes hebben die op een soort van braderie hun creatieve uitspattingen aan de man probeerden te brengen.

De volgende dag zijn we door de West McDonnell range richting de Kings Canyon gereden. Ons geplande uitstapje naar Palm Valley (waar ze volgens het boekje rodekoolpalmbomen hebben) eindigde vroegtijdig op de zeer oncomfortabele dirtroad die kant op, omdat we plotseling een grote klap hoorden en in de spiegel onze roofrack dichtbij zagen komen. Bij inspectie bleek de roofrack uit z’n rails te zijn geknald en lag hij nu fijn voorop het dak. Het duurde een tijdje voordat we het juiste gereedschap hadden gevonden en met veel gedoe het roofrack weer op z’n plaats hadden, dit keer goed vastgezet. De blauwe lucht was inmiddels verruild voor donkere wolken en bliksem, dus we besloten om te keren en zo snel mogelijk richting Kings Valley te rijden. Dat werd nog moeilijk, want vrijwel de gehele 200 km die kant op waren over een dirtroad en al snel haalde de buien ons in. Van een droge zandweg naar een kletsnatte blubberpoel met hier en daar wat flink stromende riviertjes er dwars overheen... Spannend! (memo aan mezelf: ook tijdens dergelijke hoosbuien is het niet slim om 90 km/u te rijden, aangezien je nu met 4WD een halve ‘mini’ doet op een rechte weg...)

Kings Canyon was best aangenaam, de kamelenburger bij de camping erg smakelijk en de weg naar Uluru (Ayers Rock) erg saai. Morgen gaan we een kameel rijden, dus ik ben benieuwd :-)

Dikke xX en alvast een fijne Sinterklaas!

Baldi

(PS: Erik, viel Erfolg und Spaβ!)