Australian Wees

Dag lieve mensen,
Het is inmiddels al een week geleden dat we een update hebben gepost (de vorige update is blijkbaar nooit doorgekomen), dus het wordt wel weer eens tijd.

Inmiddels zijn we een aardig eindje onderweg, we hebben een ruime 2000 km achter de rug en hebben het zeeeeer ‘remote’ noorden van Queensland ingeruild voor het iets toeristischere Northern Territory. Daarbij hebben we voor een groot deel de zeer saaie ‘Highway’ gemeden en zijn over allerhande ‘Dirt roads’ geraced.
Na in Cairns de auto te hebben volgeladen met eten, heel veel drinken en handige dingen zijn we de stad uitgereden en via de mooie heuvels van Kuranda naar Mareeba gegaan. We dachten de touristische route te nemen via de Burke Developmental Road, een grotendeels onverharde weg die dwars door Gulf Country om het Staaten River National Park richting Normanton loopt. De weg werd inderdaad al vrij snel slechter en onverhard, met om de paar kilometer een ‘dip’ door een droge greppel die in het natte seizoen onder water zou komen te staan. Er was echter weinig meer te bekennen dan droge grond en een saai bos van eucalyptusbomen aan beide kanten van de weg. Het landschap is plat en op wat zijweggetjes met hekken waarop alle aanwijzingen met NO begonnen na waren er weinig tekenen van beschaving. Zo halverwege de weg, op het meest noordelijke punt gingen we op zoek naar de bushcamping. Die hebben we echter nooit gevonden, dus we besloten een klein stukje een zijweggetje in te rijden en hebben daar midden in de bush ons kamp opgeslagen. Het was warm en klam in de tent, maar het matrasje lag prima en ik heb lekker geslapen (Raldi wat minder, die lag de hele nacht te dampen van het zweet).

De tweede dag bestond uit meer van hetzelfde. Het landschap veranderde nauwelijks en alle plaatsjes op de kaart leken niet te bestaan of waren afgeschermd met hekken vol onvriendelijke boodschappen erop. Na een lange ochtend rijden kwamen we op een verharde weg en uiteindelijk in het op de kaart groot aangegeven Normanton. Jeeh, bewoonde wereld, met bereik en internet en een supermarkt met internet! Ehh, niet dus. Normanton bleek een soort Westernstadje te zijn. Een hoofdstraat met een tankstation, een klein winkeltje en een kunstshop en dat was het wel zo’n beetje. Gelukkig konden we de dingen kopen die we nodig hadden (een zak ijs bijvoorbeeld om de koelbox koel te houden). Ze hadden midden in het dorp een spoorwegovergang en een stationnetje. Er bleek al in geen tientallen jaren meer een trein te komen, maar het station was in oude stijl opgeknapt en huisveste nu een spoorwegmuseumpje. Niet zo interessant, maar met enorme souvenirshop met achter de toonbank een aardig oud vrouwtje die om een praatje verlegen zat. Zij gaf ons een aantal goede tips. De weg die we wilden nemen was dicht ivm onderhoud, maar de ‘detour’ kwam ongeveer langs Lawn Hill park en Adele’s Grove, zeker de moeite waard!

Dus via onze bushcamping ‘Bang Bang’ zijn we die kant opgereden. En inderdaad, Adele’s grove bleek een klein paradijsje te zijn. In een klein stukje regenwoud konden we ons tentje opzetten aan de oever van een klein riviertje (waarin zoetwaterkrokodillen – freshies – voorkwamen). Zwemmen was geen probleem en de krokodillen waren banger voor ons dan andersom, dus we hebben de snorkelspullen die bij de auto zaten nuttig gebruikt voor een verfrissende duik. Heerlijk!

De volgende dag zijn we via een lekkere ochtendduik in Lawn Hill Gorge (met mooie waterval) naar Doomadgee gereden, waar ze een supermarkt hadden. De weg erheen was erg lastig te vinden. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een hek. Na een paar rondjes te hebben gereden kwamen we erachter dat het de bedoeling was om zelf het hek open te doen en verder te rijden naar het volgende hek, dwars over het land van een plaatselijke boer. Na het volgende hek liep de weg dood in een soort van riviertje en waren we weer verdwaald. Na een paar rondjes over het terrein van de boer gereden te hebben op zoek naar hulp zijn we toch maar weer naar het einde van de weg gereden. De vrachtwagen die een eindje voor ons reed was spoorloos, dus we moesten ergens heen kunnen, toch? Bij het riviertje aangekomen zagen we dat een stuk verderop aan de andere oever de weg verder leek te lopen. 4WD aan en gaan! Gaaf weggetje. Doomadgee bleek inderdaad een supermarkt te hebben (lees: soort van campingwinkel). Verder was het vooral een crimineel uitgewoond tuigdorp, een soort Kanaleneiland zonder flats. Snel verder dus. Over weer een onverharde weg richting Borroloola. We wilden overnachten bij Hells Gate roadhouse, maar we waren daar al iets vroeger dan gepland en er leek absoluut niets te doen. De vrouw wist ons te vertellen dat er ook bij Adele’s Grove zoutwaterkrokodillen (salties) voor kunnen komen. Salties zijn absoluut niet schuw en wel agressief, die wil je dus niet tegenkomen... We besloten door te rijden richting Calvert Creek, aan de rivier vlak over de grens met Northern Territory. Raldi nam een zijweggetje en we kwamen uit op een heel mooi groen plekje vlak aan de rivier. Ik wilde daar absoluut NIET de tent opzetten (iets met salties in de rivier) en na enig mokken besloten we aan de andere kant van het water op een hoger gelegen plek te gaan slapen.

De volgende dag hebben we weer wat inkopen gedaan in Borroloola, een ander dorpje met overwegend Aboriginals als inwoners. Dit dorpje was iets beter dan Doomadgee, maar nog steeds niet veel soeps. We zijn snel verder gereden via Heartbreak Hotel (waar unleaded petrol $2,20 per liter kost, daar breekt je hart inderdaad wel van) naar Daly Waters roadhouse aan de kruising met de Stuart Highway. Gelukkig hadden we net genoeg benzine om daar te komen en was de benzine daar aanzienlijk goedkoper. We waren alweer vrij vroeg, dus konden nog verder rijden richting Katherine. Onderweg besloten we te overnachten op een ‘rest area’ genaamd Warloch, vlak aan de snelweg. Toen we net onze tent hadden opgezet en een maaltijd wilde gaan koken kwam er ineens vanuit de struiken een kat aangewandeld. Niet echt wild, maar wel een beetje mager. Waarschijnlijk is hij gedumpt door of weggelopen van zijn baasje. Graham – een oude Australier die inmiddels zijn busje naast ons had geparkeerd en gekleed in handdoek aan tafel zat – moest weinig van katten hebben, dus wij hebben hem een beetje gevoerd. In no-time lag Warloch (zoals we hem hebben genoemd) triomfantelijk in onze auto. Helaas kon hij niet met ons mee, want in vrijwel alle parken zijn huisdieren verboden...

Ik ben het typen een beetje zat, dus de rest van onze reis tot nu toe in vogelvlucht: op aanraden van Graham hebben we in Mataranka lekker gezwommen in een freshwater spring (dus geen salties), in Katherine boodschappen gedaan in een fatsoenlijke supermarkt (de eerste sinds Cairns), door naar Pine Creek waar we relatief goedkoop bier in konden slaan bij een duitse achter de bar, terwijl de thermometer op het hotel een temperatuur aangaf van 47,3 C, door naar Robin Falls, waar we op een mooie bushcamping aan een stroompje hebben geslapen. De volgende dag Litchfield National Park bezocht, erg mooi maar ook erg veel australische tokkies die het park als alternatief strand gebruiken. Via een toffe 4WD-track nog naar ‘the lost city’ geweest. De weg erheen was leuker dan het doel :-). Ergens tussen de Stuart Highway en de Arnhem Highway overnacht in de bush en vandaag aangekomen in Kakadu. Onderweg reden we nog langs aan doodgereden kangaroo, maar we zagen tot onze schrik nog wat bewegen! Toch even gestopt om te kijken, en er bleek een ‘Joey’ – een baby kangaroo – in de buidel te zitten die probeerde eruit te kruipen. Nog een wees dus... We hebben Joey voorzichtig in een dekentje gewikkeld en zijn teruggereden naar het roadhouse vlakbij waar ze haar van ons hebben overgenomen.

Tot nu toe is het een erg mooie reis door een erg ‘remote’ gebied (Friesland is er niets bij). We hebben zelden telefonisch bereik of beschikking over internet, dus het kan even duren voordat we weer wat van ons laten horen, maar er komt zeker meer! ;-)

Dikke xX van Baldi